Binnen de Noorse hedendaagse scene, waar jazz, folk en impro als nergens anders met elkaar verweven zijn, bekleedt accordeonist Frode Haltli een aparte plaats: niet alleen is hij veel gevraagd door mede-Noorderlingen en vind je zijn accordeon op platen van de meest diverse artiesten, ook in eigen naam is hij bijzonder actief en productief: zo is het nauwelijks een jaar geleden dat hij ons omver blies met “Avant Folk” en was hij sindsdien nog nadrukkelijk aanwezig op platen van het Erlend Apneseth Trio en het Hakon Kornstad Trio. Nu is er dus een nieuwe plaat onder eigen naam, al betreft het hier eigenlijk de release op CD van een werk dat hij in 2015 maakte op bestelling van het Osa-festival, maar wegens agendaproblemen pas opnam in de periode augustus 2017 - april 2018.

In tegenstelling tot de voorgaande plaat, werkt Haltli nu niet met een erg uitgebreid ensemble, maar gaat hij, onder begeleiding van percussionisten Håkon Stene en Eirik Raude, in dialoog/duel met de nyckelharpa van Emilia Amper. Die Zweedse muzikante, met haar ultiem-Zweeds instrument, heeft al net zo veel lak een (muzikale) grenzen als Haltli zelf en het was dus erg uitkijken naar deze samenwerking, temeer daar ook Håkon Stene -hij is één van de muzikanten van asamisimasa- ons de voorbije jaren een paar heel fijne platen serveerde en geregeld terug te vinden is in de buurt van een paar van onze favoriete muzikanten als Mats Eilertsen en Nils Økland. Eirik Raude kennen we dan weer vooral van zijn composities boor hedendaagse dansvoorstellingen en het laat zich eigenlijk al vooraf raden dat het geheel van deze verzameling talenten groter zou zijn dan de som van de delen.

De zes nummers tellende plaat begint met een erg vreemde reeks geluiden, waarvan ik denk dat ze van bekkens afkomstig zijn, maar die op geslaagde wijze de titel van het nummer illustreren: “Wind through Aspen Leaves” wordt dan overgnomen door accordeon en nyckelharpa, maar op zo’n originele manier, dat je nauwelijks kunt horen wanneer de één of de ander aan zet is. Het bijna zestien minuten lange kernstuk van de plaat, “Mostamägg Polska” is het meest folkgerichte nummer van de hele plaat, terwijl het hele korte “Wood and Stone”, met zijn 126 seconden percussi daar het meest van afwijkt, maar tegelijk onmiddellijk vlot in het gehoor ligt, owille van de heel bijzondere manier waarop er met de ritmes omgesprongen wordt. Het tweede “kerndeel” van de plaat is “Valkola Scottis”, een elf minuten durende suite, die pas na een heel lange intro haar titel eer aandoet, maar vooral prachtig samenspel, ook met de percussie, herbergt en afsluiter “Quietly the Language Dies” legt deze bijzonder mooie plaat erg fraai neer: dis is “afsluiten” zoals het hoort, en de luisteraar met een rustig en vredig gevoel laten vertrekken. Frode Haltli lapt het ‘m weer: hij schudt weer een juweeltje van een plaat uit zijn mouw. U bent gewaarschuwd !

(Dani Heyvaert)